9 ago 2020
EN APOYO Y SOLIDARIDAD CON LXS TRABAJADORES DE LA LIMPIEZA.Comunicado de CNTvalladolid
LIMPIEMOS LAS HORAS EXTRAS NO COTIZADAS.¡NO A LOS ABUSOS EN EL SECTOR DE LA LIMPIEZA!!COMPARTIMOS. Recojemos integramente el comunicado de CNTvalladolid denunciando la discrimininación de todo orden, que sufren las y los trabajadores de la limpieza y en particular dentro del sector sanitario,cada vez más mermado de personal ,rebosado a su vez por mayores cargas de trabajo no compensadas en ningún sentido por la patronal de esos servicio con el beneplacito de la Autoridad Sanitaria.LIMPIEMOS LAS HORAS EXTRAS NO COTIZADAS.¡NO A LOS ABUSOS EN EL SECTOR DE LA LIMPIEZA!!La nueva normalidad tras la pandemia trae las mascarillas y también las viejas máscaras: las del silencio interesado sobre trabajadoras y trabajadores que han sido esenciales, y que ahora siguen sufriendo condiciones laborales penosas y abusivas.
Ni se ha reconocido a las personas que trabajan en el sector de la limpieza, ni se las reconoce, pese a estar en primera línea de la exposición al virus. Nadie les proporciona los equipos que les darían seguridad en el trabajo, pero además se les sigue maltratando sin derechos.
Antes y ahora, muchas de las personas que limpian tu portal siguen viéndose exprimidas y tratadas como cosas de usar y tirar. La ley de la mafia de empresaurios de limpieza sigue abriéndose paso a codazos para convertir el sector en un cortijo.
- Las personas del sector tenemos muchas enfermedades profesionales: lesiones de muñeca, codo, hombro, cervicales y lumbares. Pero no se reconocen como tales, y para su tratamiento en la seguridad social hemos de sufrir listas de espera interminables.
- Las horas extra se cobran en negro y por debajo del convenio.
- Se necesitan horas extra porque los contratos son a tiempo parcial. Esto es pan duro para hoy y hambre para mañana, porque no llegamos a cotizar para jubilación digna que, por nuestras enfermedades profesionales, podemos necesitar anticipar.
- El tiempo de portal a portal o de local o local no se paga en la mayoría de las ocasiones, pese a que está reconocido en el convenio. Consecuencia de un convenio firmado por los sindicatos burocráticos sin tener en cuenta a las trabajadoras y sin poner mecanismos para su defensa.
Desde CNT Valladolid pensamos que estas cosas se pueden evitar: Las trabajadores y los trabajadores del sector tenemos que dejar de ir cada uno por nuestro lado, que acaba siendo el mismo, dolor y miseria. Si los empresaurios se ríen del convenio es porque no nos unimos y apoyamos entre nosotras para defender lo que merecemos.
Nadie puede ni debe mirar para otro lado, haciendo como que encuentra las cosas limpias porque así caen del cielo. Si quieres portales limpios, oficinas limpias, consultorios limpios, que sea con justicia y dignidad.
16 jul 2020
Ai PASTORA,CANTO TE EXTRAÑAMOS !!
tomado de Pecoras.info
Ai Pastora, canto te estrañamos!
Por Robinjuz
Fai agora pouco máis dun ano foise unha persoa moi grande. A máis grande. Pastora, nai biolóxica de Xosé Tarrío e adoptiva de todo o movemento anticarcerario galego (e do mundo enteiro) deixounos orfxs a todxs. Incombustible loitadora de personalidade arroiadora, libertaria por intuición e rebelde por vocación, oradora incansábel. A desaparición desta grandiosa muller de verborrea inconteníbel e corazón tan grande como apaixonado, deixa en Galicia (e no mundo) unha ausencia imposíbel de substituír. Con ela caeu un dos alicerces nos que se cimentaba todo o movemento antirrepresivo destas verdes terras galaicas. A súa forza, o seu empuxe e a súa paixón marcaron de forma indeleble a máis dunha xeración. O seu sorriso, inmenso, profundo e sincero foi como un bálsamo nos momentos difíciles. As súas gargalladas, cristalinas e espontáneas, non só puxeron música alegre á nosa loita libertaria, senón que fixeron tremer os muros dos centros penitenciarios.
Nos coñecémola hai máis de dúas décadas, cando o seu fillo Xosé Tarrío aínda non saíra do talego e apenas acababa de sacar o seu libro de irredutíbeis vivencias carcerarias. Por aquel entón ela militaba, xunto a Pepita (outro referente irrepetíbel), nun colectivo chamado “Nais en Loita”, asiduo de protestas e manifestacións. Ao pouco comezamos a realizar as marchas á prisión de Teixeiro, nas que axiña se convertería numha personaxe imprescindíbel: moitas veces ferreamente aferrada ao megáfono, ou disparando atronadores refachos de incendiarios discursos desde a megafonía do coche. Por aqueles tempos foi cando comezou a chamarnos “os meus rapaces”, apelativo que nunca perderiamos, nin agora que hai tempo que peiteamos canas. E é que aquelas ovellas negras aos poucos nos estamos a volver grises. Cousas da vida.
Despois foi cando Xosé saíu do cárcere. Non me estenderei moito respecto diso, xa o fixen noutras ocasións, pero basta dicir que nos deixou un sabor amargo na boca cando finalmente morreu. Tras quince anos encerrado non soubo adaptarse á vida da rúa. E xs de fóra non soubemos comprendelo nin axudalo (seica non o empeoramos todo). Volveu á droga, volveu ó cárcere e finalmente o monstro inhumano devorador de carne e soños terminou por asasinalo. Se para nós aquilo foi un palazo, para Pastora foi un puñal de xeo atravesado no seu xigantesco corazón que a acompañaría ata o derradeiro día da súa vida. Afortunadamente soubo converter a súa dor en rabia e arremeteu coa forza dun vendaval contra a institución asasina que tan cruelmente lle arrebatara o querido froito das súas entrañas. A loita contra as prisións converteuse a partir dese intre no seu único e apaixonado leitmotiv, na razón mesma da súa existencia. Houbo un tempo en que pensei que aquela loita non lle facía ben: que a lembranza constante do seu drama existencial en charlas e palestras, en protestas e manifestacións, non a deixaba repoñerse; que lle impedía superalo. Pero en canto se afastaba de todo ese mundo, do noso mundo, faltáballe algo, non estaba completa. A loita converteuse nunha parte imprescindíbel da vida daquela muller incansábel. Á fin e ao cabo ela loitou desde o día que naceu e non deixaría de facelo ata o día da súa morte. Diso xa hai un ano.
De procedencia humilde, rebelde por natureza, soubo facer da súa dor un martelo e unha bandeira. Fixo do ataque ao sistema carcerario o motivo da súa existencia. Irradiando forza e humanidade, converteuse nun revulsivo ante o abuso e a autoridade. Foi o mellor altofalante dxs enterradxs vivxs, xs presxs, silenciadxs pola inxustiza estrutural do capitalismo despiadado. O seu discurso potente e apaixonado conseguiu derrubar os muros de impunidade para iluminar unha e outra vez ás novas xeracións de loitadorxs libertarixs. A nai coraxe, o referente definitivo perante a crueldade da institución do castigo… Pero ademais, para xs seus amigxs, foi unha compañeira de corazón de ouro. Queríanos, defendíanos e regañábanos como o que era: a nosa nai na loita.
Ai Pastora! Non sabes o orfxs que nos deixaches. Neste ano fatídico cheo de mortes e desgrazas a túa foi unha perda irreparábel. Eras un carballo, unha montaña, unha roca grande e firme baixo a que acubillarse. Eras á vez un bálsamo para xs teus amigxs e o irredento flaxelo de quen abusaba da autoridade. Foi marchar ti e todo semella desmoroarse; coma se foses a argamasa que unía o noso pequeno desafío contestatario. Coma se contigo marchase a cordura e o entendemento dxs libertarixs autónomos galegxs. Ai Pastora canto te estrañamos!
15 jul 2020
LA NUEVA NORMALIDAD:
Aceradas, y a nuestro juicio acertadas ,las reflexiones de Eduardo Romero( Colectivo Cambalache) sobre la "nueva normalidad" que nos preparan. Tomado de su articulo de opinión en la revista asturiana NORTES
14 jul 2020
Suscribirse a:
Entradas (Atom)